NICHE MET EEN MERKWAARDIGE ONTSTAANSGESCHIEDENIS
Jaar van lancering: 2005
Laatst bijgewerkt: 20/04/12
Neus: onbekend
En ik vond dat Tom Ford in 2007 al behoorlijk breed uitpakte met zijn Private Blend: hupsakee dertien stuks. Als ik een beetje beter en eerder had rondgeneusd, dan had ik daar minder vreemd van opgekeken. Want twee jaar daarvoor lanceerde Antonio Visconti – heeft u even – vijftien geuren. Tja, wat zal ik er van zeggen, los van de geuren. Ik vertrouw de ontstaansgeschiedenis niet helemaal.
Dit lees je op de Franstalige homesite – onder het kopje histoir (in plaats van histoire – ook zo iets): in 1857 opent de uit Florence afkomstige parfumeur-gantier Averdo Visconti zijn atelier in Parijs aan de Faubourg Saint-Honoré – alleen: geen huisnummer wordt vermeld. Natuurlijk wordt alles gemaakt van de beste kwaliteit leer en in elkaar gezet door de vaardigste werklui.
Logisch gevolg: ‘tout Paris’ tijdens het Tweede Keizerrijk bestelt er zadels, paardentuig, reiskoffers en handschoenen. Alleen: geen voorbeelden van roemruchte klanten. Begin 1900 verplaatst de familie zijn activiteiten naar Grasse. En, hoe toevallig, in de hoofdstad van de Franse parfumerie, ontdekt het de wereld van geuren en raakt er in geïnteresseerd. Met name Antonio. Een zoon neem ik aan, of kleinzoon? Hij volgt een opleiding tot neus. Et voilà: Rebel, Le Sense du Plaisir, Fleur de Nuit en Tabarome – to name a few of the fifteen – zien het licht. That’s it. Geen vermelding hoe deze geuren het al die jaren hebben ‘overleefd’ tot 2005 en of het bedrijf nog in familiehanden is.
Ook opvallend: welk naslagwerk ik ook raadpleeg, nergens een vermelding van Antonio Vivaldi, oeps, sorry, Visconti. Nog zoiets: in het midden van de 19de eeuw kende de lichtstad tientallen bedrijven – waar ook ‘tout Paris’ kocht – gespecialiseerd in paardentuig, koffers en andere noodzakelijke reisnécessaires, waarvan er slechts enkele hun deuren niet hebben gesloten zoals Hermès (1837), Louis Vuitton (1854) en Perrin (1893). Dus: nothing special. Nog zoiets: waarom zijn er geen craquelé portretten en/of vergeelde foto’s bewaard gebleven van de familie, van de winkel, van de flacons? Nog zoiets: internet heeft zoveel geschiedenisbronnen vrijgemaakt, maar hoe ik ‘internationaal’ ook google op zoek naar achtergrondinformatie, ik kom constant terecht bij www.parfumaria.com, de in Nederland gestarte internetwinkel van ‘Maria van Geuren’, die zo lijkt het, elke week wel weer een nieuw nichelabel in huis weet te halen…
Volgens mij is het ‘huis’ bedacht door zakenmensen die weten dat je met nichegeuren geld kunt verdienen als water. Dit is geen kritiek, maar een constatering. En om het gebrek aan echte info te maskeren, wordt je op de site getrakteerd op het productieproces van parfums – wisten we nog niet – en dat de op de maan geïnspireerde flacons heel moeilijk te vervaardigen zijn – tis niet waar! – en hiervoor de hoogste kwaliteitseisen in acht worden genomen – zal niet…
Mag ook wel gezien de prijs: rond de 170 euro voor 100ml. Het enige wat je van Antonio Visconti kunt zeggen: de geuren zijn erg goed van kwaliteit. En ben hierdoor alleen al benieuwd welke neuzen deze geuren – wel of niet uitgaand van overgeleverde receptuur – hebben samengesteld. Maar niets daarvan.
Geldt ook voor Tabarom. Ik neem deze geur als eerste omdat kenners weten dat hier toch wel sterk wordt gerefereerd aan Tabarome van Creed. De legendarische tabaksgeur die speciaal voor Winston Churchill (1874-1965) werd gecreëerd, zegt de een. De ander geeft als jaar van lancering 1875 toen Churchill net was geboren. Anyway, Tabarome (en dus Tabarom) is een samentrekking van tabac en arome. Met andere woorden: denk aan Winston Churchill in een leren clubfauteuil paffend aan zijn sigaar nippend aan een zoete cognac. En dat is Tabarome en Tabarom iets minder want…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… deze als oosterse varengeur omschreven compositie heeft minder tabak (foto) en is over het geheel zoeter. En het fougère-concept? Niet echt aanwezig: geen coumarine, geen lavendel. Tabarom is oosters. Heel mooi is de opening van kaneel ‘beplakt’ met mandarijn-zest gecombineerd met een lichte theenoot. Maar ik ruik meer: iets chocolade-achtigs, iets ijls (jeneverbes?) en bittergroens (alsem?). Deze fris-kruidige zoetheid wordt bloemig-zoet in het hart door jasmijn en heliotroop, en krijgt een masculien karakter door – daar is ie – tabak en patchoeli. Mannelijk, maar niet stoer want de oosterse toon wordt in de basis voortgezet met musk en tonkaboon ondersteund door cipres- en sandelhout. Elegant, dandy, alleen de prijs… Wil je er toch mee kennismaken, maar niet de volle mep betalen, net zoals ‘het buitenlandse’ The Perfumed Court, levert sinds kort lokaal ook http://www.parfumaria ‘proefsprays’ van 10 ml.
RUIK & VERGELIJK
Kan d’r maar één zijn. Alleen: Tabarome schijnt gediscontinueerd, zelfs de versie uit 2000, aangezien de familie Creed vindt dat ze niet meer die kwaliteitsingrediënten kunnen vinden die beantwoorden aan hun strenge criteria: geroken en te licht bevonden. Of is het een bezuinigingsoperatie in disguise…
Creed Tabarome (1875, 2000)
GEURENGOEROE 