GEURENGOEROE

‘COOL WATER’ UIT PARIJS

OFWEL: FRIS WIEROOK

Jaar van lancering: 2012

Laatst bijgewerkt: 29/03/12

Neus: ?

Het is niet iets waarmee ik Serge Lutens direct associeer: water. Zijn geuren zijn elixers, zwaar gezette colliers, fluwelen toneelgordijnen, donkere nachten met sensuele sidderingen, het Nabije en Verre Oosten, narcotische ‘kruidtochten’. Met zijn geuren kom je als het ware olfactorisch klaar. Ik schrok dus nogal toen hij L’Eau (2010) lanceerde. Hij presenteerde het weliswaar als een ‘anti-water’, maar toch: de inhoud deed niet echt onder voor de lichte, cleane, naar frisgewassen kleding ruikende watertjes waarmee de parfumerie de laatste decennia is getsumamiet. Maar de lancering had een extra commerciële gedachte, want de naam Serge Lutens als parfumhuis begint door de popularisering van nichegeuren wereldwijd steeds bekender te raken. Alleen: veel consumenten die hiervoor gevoelig zijn, vinden zijn collectie toch iets te veel van het goede: te zwaar, te filosofisch. Het zijn geen geuren die je even snel opspuit voor je de deur uitgaat. Ze laten je nadenken in de breedste zin van het woord.

En dan met name de consumenten in de groeimarkten van het Verre Oosten, in het bijzonder China. Ik las op moodiereport dat in 2011 van de 15 biljoen dollar die aldaar werd besteed aan verzorgingsproducten, daarvan slechts 1 procent op het conto kwam van geuren. Rijke ‘logo-gekke’ Chinezen die Parijs, Londen en New York bezoeken, kopen vooral makkelijke, ‘consumer friendly’ geuren. In dit licht is het bijvoorbeeld interessant om te zien dat Ralph Lauren – lees L’Oréal – deze ontwikkeling heel goed aanvoelt: zijn Big Pony-geurencollectie voor mannen (2010) en vrouwen (2012) zijn gebaseerd op twee hoofdingrediënten die ‘very easy to wear and to smell’ zijn.

Met L’Eau en L’Eau Froide weet Serge Lutens ook deze groeimarkt te behagen. Is dat leuk, is dat een ontwikkeling waar we op zitten te wachten? Ik zeg: ‘It’s the economy, stupid!’ Ook een nichehuis is gebaat bij groei. En gezien Lutens  blijft doorgaan met het leveren van meer complexere, meer veeleisende creaties – Vitriol d’Oeillet bijvoorbeeld van vorig jaar – hoeft de ware nichefan zich wat dat betreft geen zorgen te maken. En… L’Eau Froide is ‘niet verkeerd’ en interessanter dan L’Eau gezien Lutens ‘koel water’ anders en voor mij verrassend interpreteert. Komt op conto van…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… wierook. En vergeet nu voor een keer de associatie met ‘kerk’ – dus verstikkend en overweldigend.

Wierook (afgetapt op onderstaande foto) heeft namelijk ook een hoog etherisch karakter, een soort frisse, bijna minerale helderheid die doet denken aan vers gemalen peper, jeneverbes. Is een kwestie van doseren. Voeg je frisse ingrediënten toe dan wordt deze – onbekende – karaktertrek alleen maar versterkt. Doet Serge Lutens dus. Eerst is er een frisgroene menthol-achtige sensatie die wordt begeleid door citrusachtige noten en gember. Waarvan de zoete noten worden onderdrukt door de stevige peperinjectie.

Associaties met vensters waarop vrieskoude ijskristallen zitten doemen op, maar ook ruik ik de metaalachtige geur van vullingen als je tandarts zich genoodzaakt voelt je holle kies te dichten.

Deze fris-grillige golf maakt de wierook koel, koud en op zijn scherpst. Toch is er ook een zeker zoetheid en zachtheid die wordt versterkt door een musknoot die heel erg ‘frisgewassen’ en ‘katoenpluizerig’ overkomt.

En: heel subtiel ruik je op de achtergrond een lichte vetivernoot die door de genoemde openingsingrediënten, zijn fris-aardse noot versterkt ziet. Misschien heb ik een aantal andere geuren in deze categorie over het hoofd gezien, maar het zal me niet verbazen dat L’Eau Froide uitgroeit tot de meest populaire geur van Serge Lutens, een nieuwe klassieker in de categorie fris-schoongewassen-clean-scent.

RUIK & VERGELIJK

Nog twee geuren die wierook een helder en etherische toets geven:

Etro Messe de Minuit (1994)

Olivier Durbano Citrine (2011)