GEURENGOEROE

EEN DIEP VERLANGEN NAAR VERBONDENHEID

HOOFD IN DE WOLKEN, VOETEN FERM IN DE GROND

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 22/12/11

Neus: ‘Les Christophs’: Christoph Hornetz & Christophe Laudamiel

Fotografie: onbekend

Model: idem

Concept & realisatie: Tobias Müksch en Sebastian Fischenich

We willen ‘allemaal’ aan de lopende band emoties ervaren. In films, in realityshows, in Idol-zus-Idol-zo-wedstrijden. We willen ‘allemaal’ kippenvelmomenten. Lachen, gieren, brullen en tranen, heel veel tranen. Natuurlijk zijn de meeste emotionele ervaringen die ons worden voorgeschoteld, voorgekauwd.

En er wordt verwacht dat je wel de juiste cliché-emoties bij de juiste gelegenheden toont. De parfumindustrie buit dat als geen ander uit. Sterker, bij massstige-parfums draait het al decennia niet meer om de inhoud en het puur genieten van geuren, maar om standaardemoties.

Brengt een parfum de ‘juiste’ emotie over in zijn sfeer en beelden – in negen van de tien gevallen de verrukkingen van de liefde – dan is het meestal bingo!

Tobias Müksch en Sebastian Fischenich (foto onder) van Humiecki & Graef moeten daar niet veel van hebben. Maar ze vinden emotie wel het juiste vehikel voor parfum. Alleen reikt het duo verder, ze verkennen olfactorisch minder populaire emoties. In Askew (2008) bijvoorbeeld kwaadheid, in Clemency (2009) genade en in Bosque (2010) tevredenheid. Ik heb in beschrijvingen van hun geuren al eerder aangegeven of het überhaupt mogelijk is dergelijke gemoedstoestanden in geur te vertalen, want is het niet eerder andersom: dat geuren emoties oproepen?

Hun ‘nieuwste’ emotie is wederzijds vertrouwen, volgens Humiecki & Graef het diepste verbond tussen mensen. Ze kozen er het Poolse woord blask voor dat schitterende gloed, luister (in de zin van stralen), glans van zowel zon als maan betekent. Vertaald in emotie betekent dat de blask die ontstaat als gevolg van een vertrouwen dat diep zit, welgemeend is en generaties overbrugd.

Blask moet als geur een warm en impulsief gevoel naar contact oproepen, een intieme omarming gekoppeld aan het verlangen om – samen – tot nieuwe, onbekende hoogtes te komen. Een ‘met-je-hoofd-in-de-wolken’-euforie maar toch met je voeten ferm op de grond, de aarde.

Ik kan nu niet beweren dat mij dit allemaal ook overkomt bij het ruiken aan Blask. Ik verlang hierdoor niet hevig naar intiem (geestelijk en/of lichamelijk) contact met een dierbare.

Ik kan me wel indenken dat heerlijk is om intiem te ‘verdwijnen’ in iemand die deze geur draagt. Want Blask is warm, anders sensueel, een security blanket,  maar nog meer een wonderbaarlijke geur die helemaal vrij lijkt te zijn van alle gangbare geurformules.

Blask is hybride en leunt op verschillende gedachten: ‘hartig gourmand’, mineraalachtige cologne-crispyness, droog hout en de verleiding van alcoholische dranken met balsemeffect.

Ruik je ik nu rode saumur die net uit een houten vat in een wijnkelder is getapt? Ruik ik nu iets dat zweeft tussen kruidenazijn en een vintage balsamico. Heel merkwaardig en – ik zeg het niet vaak, dus is het waar – vernieuwend. Blask is een geur die de weg wijst voor de toekomst en aantoont dat onorthodoxe inspiratiebronnen tot een origineel, grensverleggend resultaat leidt.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Blask is trouwens goed voorbeeld van een geur opgebouwd uit abstracte geurmoleculen, niet uit bekende en makkelijk te herkennen ‘natuurnoten’. Je moet in de opening laurier ruiken. Doe ik niet. Ik ruik eerst iets anders, iets vreemds, iets viezigs, iets dierlijks dat neigt naar civet. Pas dan iets laurier-groenig dat lijkt op te gaan in iets zurigs en helder dat me herinnert aan de multipurpose-geur Vinaigre (1975) van Dyptique, maar dan zachter.

Ik krijg niet in het hart echt een rode wijn-sensatie waar de neuzen volgens de ingrediëntenlijst naar toewerken. Ik associeer het eerder met bloed, zoals je dat ook kunt ondergaan in Secretions Magnifiques (2006) van Etat Libre Rouge. Warm, maar niet gourmand, eerder ‘lichaamseigen’- bloed, zweet. Wel een diffuse bloemennoot die heel mooi opgaat in de main attraction van Blask: een rijke walnoot-noot.

Warm, bitter, droog waarop de dierlijk-erotische nuance, die ik meen te ruiken, heel mooi tot rust komt. Nog een ding: dat de geur wordt gezien als een vernieuwende interpretatie van oud, dat voel ik niet zo. Daarvoor blijft Blask toch te helder, te ‘kruidenazijn-knisperend’.

RUIK & VERGELIJK

Ook zo’n prachtgeur waarin walnoot zo mooi werd verwerkt. Merkwaardigerwijze geen succes geworden. Te niche voor de ketenparfumerie?

Bvlgari Eau de cologne au Thé Rouge (2006)