MUSK DIE VIA DE AARDE REIKT NAAR DE LUCHT
Neus: Pierre Montale
Jaar van lancering: 2010
Laatst aangepast: 07/12/11
Wanneer ik aan ouderwetse, animale musk denk in ‘moderne’ vorm, dan denk ik aan Musk van Alyssa Ashley (1969) en Clair de Musc (2003) van Serge Lutens. Deze twee hebben, in tegenstelling tot geuren met een basis vol witte musk – de bekendste: White Musk uit 1981 van The Bodyshop – niets cleans en schoongewassens. Ze ‘schuren’, hebben een lichte, amoniak- en faecesachtige ondertoon die doet denken aan dierentuin.
Ruig, ongeciviliseerd en dus ‘ongewassen’. En daarvoor is de moderne mens bang. Heel erg bang. Hoe frisser hij ruikt, des te beter hij zich voelt. Hij kan niet vaak genoeg onder de douche, kan zich niet vaak genoeg sprayen met deodorant (die toch heel vaak stinkt – denk Axe – maar vrouwen wildgek maken afgaande op de reclamespotjes). Sterker, hij is inmiddels bang geworden voor zijn eigen geur, zijn eigen zweet – terwijl dat laatste heel veel mensen juist weer opwindt.
De frisgeboende burger zal bij het ruiken van een ‘Montale’ gebaseerd op oud(h) of musk waarschijnlijk flauw vallen en/of vol ergernis uitroepen dat het stinkt. Want dat is vaak de primaire reactie (gebaseerd op onkunde) als een geur meer is dan alleen maar ‘lekker’ en je het ware, ‘diepere’ en zinnelijke effect van parfums laat ondergaan. En dat doen veel Montale-geuren. Logisch, ze zijn gebaseerd op de Arabische kijk op geuren. Dat betekent geurgenieten in overtreffende trap. Voor ‘ons’ vaak te veel van het goede. Voor ‘hun’ gewoon.
Black Musk heeft ook een overtreffende trap-werking en zal ‘parfumdummies’ afschrikken. Alle ingrediënten verspreiden hun aroma’s op hun aller intenst (is dit correct Nederlands?). Alleen moet je Black Musk niet letterlijk opvatten. Bestaat net zoals witte musk niet ‘in het echt’. Gewoon een manier van zeggen dat je musk zo donker mogelijk ervaart en het tegenovergestelde is van witte musk.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Eigenlijk is Black Musk heel plat: het maskeert zijn donkere geheim niet eerst met lichte, aangename openingsnoten. Je krijgt direct in één keer de heel rokerige, kruidige bom over je heen, waaruit even later een vol-sensuele musklaag omhoogstijgt die een dierlijke ondertoon krijgt door ambergris en vervolgens leer.
Echt ‘vies’ wordt de geur nooit door de gulle dosis sandelhout en – eigenzinnig – een pittige injectie van nootmuskaat (foto) en peper die het geheel, geen gekruide maar een etherische nuance geeft en er volgens mij ook voor zorgt dat de musk niet plakt en kleeft.
Het is musk die via de aarde reikt naar de lucht. Moet denken aan een rokerig, een uitgedoofd vuur waarin kruiden en hout in de avondlucht nog nasmeulen. Toch heeft Black Musk ook iets zoets. Geen roos, geen hars, geen vanille, maar wat dan wel… het samenvloeien van alle ingrediënten? Ik ruik ook een zekere oud-dosis. Dat kan ook verbeelding zijn omdat ik Montale associeer met dit adelaarshout. Wat geen verbeelding is: de mannelijke intensiteit van de geur, die vrouwelijke Montale-liefhebbers er niet van zal weerhouden ook lang – na – te genieten van Black Musk.
RUIK & VERGELIJK
Moeilijk Black Musk te vergelijken omdat het zo’n typische Montale is. Daarom de Montale’s die ik tot nu toe heb besproken. Niet veel, ik weet. Gaaat veranderen, weet ik ook. Maar wat mij betreft: Montale maakt teveel geuren, ook binnen één geurfamilie. Waardoor het steeds moeilijker wordt ze blind van elkaar te onderscheiden. Of ben ik nu ook een parfumdummy?
Parfums Montale Boisé Vanille (????)
Parfums Montale Oud Cuir d’Arabie (????)
Parfums Montale Black Oud (2006)
GEURENGOEROE 