GEURENGOEROE

VERGETEN EN ONDERGEWAARDEERDE KLASSIEKER

OFWEL: EEN VINTAGE-GEUR IN DE ETALAGE

Jaar van lancering: 1969

Laatst aangepast: 09/07/11

Neus: Guy Robert

Altijd een zwak gehad voor Rochas. Waarom? Nou de geuren. Macassar (1979) was een van de eerste die ik kocht. Kan me nog herinneren hoe gefascineerd ik was door de advertentie. En de geur zelf: kruidig, zwoel, donker. En van de citrusbom Eau de Rochas pour Homme (1993) heb ik flessen leeggespoten, en nog staat deze geur bij mij in de badkamer. De laatste jaren is mijn liefde voor het merk beheurluk bekoeld.

Het huis heeft zijn eigen-gereid-heid verloren, doet mee met alle voorbijvliegende trends – Reflèts d’Eau (2006), Desir de Rochas (2007), Soleil de Rochas (2008), Eau Sensuelle (2009), Eau de Rochas Fraîche (2010). Deze ontwikkeling liep parallel met de mode van het huis: de ene nieuwe ontwerper was nog niet binnengehaald of de volgende stond al op de achterdeur te kloppen.

In 2008 werd bekend dat de modeafdeling (ook in bezit van Proctor & Gamble) voorgoed werd gesloten om vervolgens een jaar later te vernemen, dat Marco Zanini was aangetrokken om het huis weer op de kaart te zetten (wat zogenaamd niet was gelukt met Olivier Theysken). Hij doet het nog steeds trouwens. Op de homesite tref je nog maar acht geuren aan. Zes voor haar, twee voor hem. Zelfs de nieuwste voor haar Muse de Rochas (2011) wordt – nog – niet vermeld. En ook de klassiekers voor de man Moustache (1949) en Monsieur schitteren door afwezigheid. Toch zijn beide in een saaie ‘gestroomlijnde basisflacon’ nog steeds te koop. In ieder geval in Frankrijk waar Rochas nog steeds als parfumautoriteit geldt.

De originele campagnes van Monsieur hebben – nu gezien – een erg hoog Mad Men-gehalte: klassieke chic geplaatst in een ‘er-even-tussenuit’-plattelandsdecor. Geen model, wel een vintagecar waar naast de versnelling een fles van Monsieur ligt. Geeft niet helemaal goed de inhoud van de geur weer: het is meer een ‘diepe’ bosgeur dan een ‘vers gemaaid hooi’-luchtje. Die nog steeds het ruiken waard is en qua ‘familie’ in het niche-circuit is herontdekt, waarvan onder meer getuigt: Abaci (2011)

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Tussen de frisse noten van citroen en bergamot neem je direct salie waar. Het geeft Monsieur in eerste instantie een beetje een ‘etherisch’ sauna-gevoel dat lang aanhoudt.

Wel eigenzinnig. Zelfs als de lavendel er zich heeft bijgevoegd. Langzamerhand wordt de geur donkerder, maar vooral groener door vetiver, geraniumblad, galbanum en kardemon die de enige bloem in het hart – anjer – een mannelijke toets geven. In de laatste fase van Monsieur merk je goed dat het een klassieke chypre is: eikenmos en patchoeli verzacht en ‘verzwoeld’ door tonkaboon en musk.

Heel mooi aan de geur is dat het cederhout hierin niet verdrinkt, het geeft Monsieur zijn droog-zonnige accent. Hoe langer de geur op de huid zit, des te zachter hij wordt terwijl je ondertussen toch de groene prikkels blijft waarnemen. En toch: de nieuwe versie die ik nu heb, ruikt beduidend minder stoer en mannelijk als de oorspronkelijke geur. Ongeveer zoals een eau de parfum zich verhoudt tot een eau de cologne. Maar toch blijft Monsieur zeer aantrekkelijk.

RUIK & VERGELIJK

Ze gaan volgens mij binnenkort een revival beleven, al die stoer-verfijnde gekruide mannengeuren die Parijs eind jaren zestig, begin jaren zeventig de wereld in stuurde. Als je er aan ruikt, weet je direct waarom: ze hebben karakter en je ruikt ze:

Lancôme Balafre (1967)

Hermès Equipage (1970)

Balenciaga Ho Hang (1971)

Pierre Cardin Men’s Cologne (1972)

Paco Rabanne Pour Homme (1973)