GEURENGOEROE

EEN VERLANGEN NAAR PUURHEID

Jaar van lancering: 2010

Laatst bijgewerkt: 09/03/10

Neus: Serge Lutens, Christopher Sheldrake

Verbazing is een van de leukste ‘emoties’ in het leven. Dat je iets onverwachts krijgt voorgeschoteld, dat je kunt uitroepen: ‘Dit had ik echt niet verwacht’. Of: dat je gewoon niet weet wat je moet denken. Vooral als je deze verwondering linkt aan een – vooringenomen – kijk op iemand. Snap je het nog? Misschien maakt dit het duidelijk: ik verwacht van Serge Lutens dat hij alleen maar prachtparfums maakt die opvallen door hun ‘ken uw klassiekers’-kennis en intense karakter. Niet dat hij een anti-parfum op de markt zet. Heeft hij gedaan. Waarom? Lees onderstaande.

‘Ik wilde een anti-parfum dat een blijvend gevoel achterlaat van een pure geur en geen parfum. Mijn intentie is niet om het parfum te verdringen, maar om het oorspronkelijk genot van het dragen van een geur terug te geven. Het is mijn reactie tegen de wereld die overgeparfumeerd is. Beter gezegd, gebalsemd… in die zin dat een parfum dragen niet meer wordt gezien als een ritueel van romance, maar als een nietszeggend ritueel’.

‘L’Eau reageert ook op de neiging om de lucht te verzadigen met kunstmatige geuren. L’Eau is als een briesje van pure, verkwikkende bergwind’. En nu wordt het leuk: ‘Het wordt tijd dat vrouwen de oude cliché’s van zich afdoen, de jarretelgordels, de eindeloze accessoires en de krullers. Al deze verouderde neo-erotische valstrikken om een man te verleiden. Het wordt tijd dat mannen niet meer zoveel tijd in de sportschool doorbrengen, zwoegen op kantoor, en niet meer gebruik maken van oude cliché’s om vrouwen te behagen’.

Ja, dames en heren Serge Lutens is best wel boos. Ik deel zijn woede. Maar ik ben ook ‘boos’ op Lutens omdat hij met L’Eau doet wat tig merken al jaren doen: een briesje van frisse lucht schenken, een geur samenstellen met een ‘net onder de douche vandaan’-gevoel, die ruikt naar frisgewassen en -gestreken lakens. Maar ik ben het meest boos omdat dit anti-parfum zich niet echt onderscheidt van dergelijke eaux die jaren laatste zijn verschenen. Verbazing is een van de leukste emoties van het leven.

Nog wat: eigenlijk zijn alle parfums van Serge Lutens ‘anti’. Toen hij begin jaren negentig zijn nichehuis opende was dat een statement naar alle masstige-geuren (samentrekking van massa en prestige) die meer beroep deden op de beleving, het promotiemodel en de campagne dan waar het werkelijk om gaat: de geur. Lutens’ creaties (in de ware zin van het woord) schepten verwarring omdat ze je weer in contact brachten met lang vergeten geuren en tegelijkertijd een beroep deden op een zekere olfactorische kennis van de gebruikers.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Let wel op zegt Lutens: ‘Het is geen cologne. L’Eau is zeker verkwikkend doordat het citrus bevat dat een illusie van verfrissing creëert dat alleen tot leven komt als het parfum wordt aangebracht. Het geeft een heerlijk fris gevoel dat je krijgt na het nemen van een bad en je herinnert aan het het heerlijke gevoel van gewassen kleding’.

Zal wel, en toch begrijp ik de geur niet. Ook zijn niet zijn vergelijking van L’Eau met een stuk Marseillezeep van de beste kwaliteit, ook niet zijn vergelijking van L’Eau met een wit blanco vel. Wat ik ruik is niet echt natuurlijk. Niet erg. Een goede synthetische geur, niets mis mee. Maar waaruit de geur nu precies is opgebouwd… Ik ruik inderdaad een ‘illusie van citrus’, maar ook een beetje lavendel, maar ook een beetje aldehyden (met hun vaak zepige aura), maar ook een beetje lucht, een beetje zee, een beetje ‘wit’.

Ben er nog niet uit. Wordt vervolgd!

RUIK & VERGELIJK

Een geur fris als een aangenaam briesje:

Estée Lauder White Linen Breeze (1996)

Een geur die ruikt naar een fris gewassen en –gestreken overhemd:

Lanvin L’Homme (1997)

Een geur alsof je net onder de douche vandaan komt:

Clean Clean Original (2003)

En nog een:

Prada Infusion d’Iris (2007)