GEURENGOEROE

SERENITEIT IN EEN FLACON

Jaar van lancering: 1994

Laatst bijgewerkt: 03/04/12

Neus: Jacques Cavallier

Flaconontwerp: Taku Satoh

Hoewel in de Japanse cultuur parfumgebruik tot voor kort ongebruikelijk was – veel Japanners kopen nog steeds geuren voor het prestige of om cadeau te geven aan landgenoten die ze vervolgens ook niet echt gebruiken – zijn het nu vooral Japanse kledingontwerpers, populair in het Westen, die ‘zelf’ geuren ontwikkelen.

Met veel succes. Kenzo, Yohji Yamamoto, Comme des Garçons en Issey Miyake. De laatst doet het in samenwerking met een door Shiseido opgezette Europese tak die de esthetiek van Japan wou laten fusen met de ‘westerse smaak’. Hij verraste in 1993 met L’Eau d’Issey voor de vrouw, drie jaar later gevolgd door L’Eau D’Issey pour Homme.

Het is een geur die net zoals zijn vrouwelijke voorganger afrekent met een aantal mannelijke parfumclichés. De geur is namelijk niet stoer en macho, maar eerder ingetogen en discreet. Geldt ook voor de opvallende flacon: een modern bouwwerk in het klein. Velen zien het als een artistieke geur die voordat hij populair werd in brede kring, vooral werd gedragen door mensen met een kunstzinnige achtergrond.

Vind je de naam niet makkelijk om uit te spreken, hier een ezelsbruggetje: zeg heel langzaam in het Engels odessey. Wat aan het succes heeft bijgedragen zijn de hoog esthetische advertenties én het feit dat de geur bijna elk seizoen met – ik haat het woord, maar in dit geval helemaal waar – verrassende variaties komt: dan weer als een verfrissende eau de cologne, dan weer geleverd in een praktische travelset. Inmiddels een echte klassieker zoals dat heet. Sinds 2007 kent de geur ook een intense versie; die apart op geurengoeroe is besproken.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

L’Eau D’Issey pour Homme is een van de eerste geuren van een nieuwe tak aan de parfumboom: de zogenaamde oceanische of ozonachtige geuren waarmee geprobeerd wordt de sensatie die de lucht van de zee en ozon oproept in een flacon te vangen. En dat is moeilijk, aangezien zeewater eigenlijk niet prettig ruikt en aanvoelt. Jacques Cavallier, ook verantwoordelijk voor Miyake’s tweede herengeur L’Eau Bleue (2004), koos voor een ‘waterige’ geur gebaseerd op houtnoten.

De opening is een en al (bittere) frisheid: yuzu (Japanse citroen, zie foto), citroen en bergamot. Vanuit het bloemig-transparante hart van waterlelie en lelietje-van-dalen kringelen luchtbellen naar de oppervlakte gevuld met nootmuskaat en dragon. Je kunt het de signatuur van de geur noemen. Het houtaccent ervaar je pas, maar duidelijk in de basis: sandel- en cederhout, vetiver gecombineerd met een vleugje musk.

RUIK & VERGELIJK

Elk merk heeft wel zijn eigen verfrissend watertje. Toch zijn er waar weinig die een paar jaar na de introductie nog steeds extreem succesvol zijn. L’Eau D’Issey pour Homme dus en:

Davidoff Cool Water (1988)
Giorgio Armani Acqua di Giò pour Homme (1996)