GEURENGOEROE

EEN GEHEIM PARFUM DAT VERANDERT IN

EEN GOUDEN REGEN VOL LIEFLIJKE BLOEMEN

Jaar van lancering: 2009

Laatst bijgewerkt: 09/06/12

Neus: Thierry Wasser

Model: Nora Arnezeder

Flaconontwerp: Ora Ïto

Artistiek directeur: onduidelijk

Zelden een parfum tegengekomen met zo’n uitgebreid verhaal over de inspiratiebron. Alsof je een roman leest vol romantische cliché’s. Het werd geschreven door Eliette Abécassis (in Frankrijk beroemd door haar Qumran-trilogie). In het kort: vrouw dineert met nieuwe vlam die plotseling geroerd omkijkt naar een vrouw, of beter gezegd ruikt aan het parfum dat ze draagt: Shalimar (1925), de favoriet van zijn ex. ‘De liefde houdt op en vervliegt. Vrouwen komen en gaan in het leven van mannen. Maar Shalimar was gebleven, als een voorproefje van de eeuwigheid’, denkt de vrouw van de vlam. En ik maar denken  dat Barbara Cartland geen waardige opvolgster heeft gekregen!

Hoofdstuk twee: zelfde vrouw heeft afspraak met andere man ‘ergens in de bergen’ die ze nog niet zo goed kent. Ze voelt zich tot hem aangetrokken, moest hem weerzien. Iemand had haar een flesje gegeven met een onbekende geur. Die persoon zei wel de geur vooral niet te dragen omdat hij nog niet in de handel was. Dat is de goden verzoeken. De vrouw beleeft met die man een sensuele, fantastische en eindeloze nacht. En als de ochtend aanbreekt, vraagt hij: ‘Welk parfum draag je?’ Zij: ‘Een parfum dat nog niet bestaat, ik mag de naam niet zeggen’.

Wat een gedoe. Dus moet hij alle winkels afstruinen. Lukt niet, maar wat hij wel vindt (weer die echo van Barbara Cartland): het begin van een liefdesdroom met die vrouw. Een reis naar het land van beloften, hoop, stiltes en verwachtingen. Het begin van een – juist – Idylle. Een geurende weerspiegeling van het moment waarop alles begint, alles opnieuw begint, wanneer de explosie van zintuigen samensmelt met het ontstaan van gevoelens. En dan moet je eigenlijk zeggen: ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’, maar dat kan niet want…

… er is nog een ander verhaal vertelt via de parfumvideoclip! Nu betreft het een eigentijdse interpretatie van de mythe van Zeus en Danaë. De eerste wordt verliefd op de tweede en bezoekt haar in de gedaante van een gouden regen die zijn druppels op haar laat vallen. Althans in de eerste clip, en terwijl dat allemaal gebeurt hoor je op de achtergrond een quasi kindvrouw-stemmetje Singing in the rain lispelen. En die druppels zitten dus ook in de flacon van Idylle, ontworpen door Ora Ïto fonkelend als een gestolde gouden traan van vreugde en vrouwelijk geluk. De flacon zelf is ‘natuurlijk de vrouw, zelfs de essentie  van de vrouw’. In de tweede clip, wordt het allemaal wat klassieker en braver: dit keer wordt een gedroomd verlangen realiteit in het centraal station van Antwerpen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Idylle begint niet zoals we van grote Guerlaingeuren gewend zijn met een citrusfrisse (bergamot)nuance, maar met roos. Een assemblage van de Bulgaarse roos – oogst 2008 – die volgens Guerlain opvalt door zijn fruitige nuances van framboos en lychee. Hier aan toegevoegd La Rose du Plessis Robinson – gecreëerd door Jean-Paul Guerlain en omschreven als een roos van vroeger met fruitig en krachtig aroma. Dit is pas het begin. Om deze rozen steviger te laten ruiken, werd het chypre-concept in de vorm van patchoelie – ‘persoonlijk, sensueel, emotioneel’ – en musk – ‘kasjmier op de huid’ – toegevoegd.

Om deze rozen sierlijker te laten ruiken, schikte Wasser ze met lelietje-van-dalen, sering, pioenroos, fresia en jasmijn. Het effect: een niet onder woorden te brengen idee van een idylle: ‘doorschijnend en teder, romantisch en sensueel, vluchtig en eeuwig’. Eindresultaat: heel eigen en toch heel klassiek. De roos is overweldigend in zijn ‘zoete vrouwelijkheid’ en hecht zich met de heldere andere bloemennoten mooi aan de patchoeli en musk. Alleen had het voor mij wat intenser gemogen. Heb het gevoel dat deze Idylle heel snel vervliegt. In ieder geval op mijn pols. Dat kan want er bestaat sinds kort ook een parfumvariatie en verscheen er in 2010 een eau de toilette-versie en in 2011 een eau sublime-variatie.

En dat van die chypre klopt niet. Een klassieke chypre wordt gekenmerkt door zijn nadruk op eikenmos. Maar gezien dat huidirritaties kan veroorzaken is de industrie verplicht het tot een minimum te beperken. Het gevolg: klassieke chypres (zoals Guerlains Mitsouko uit 1919) moeten worden aangepast en een nieuwe chypres (op basis van patchoeli, musk, vanille en soms peper en iris) zien het licht.

RUIK & VERGELIJK

Wanneer je als parfumhuis in het verhaal van je nieuwe geur zo sterk refereert aan een klassieker uit je collectie, dan dringt de vergelijking zich op. Wordt Idylle de Shalimar voor een nieuwe generatie?

Guerlain Shalimar (1925)