MINIMALE LUXE MET MAXIMAAL GENOT
Jaar van lancering: 2004
Laatst bijgewerkt: 02/06/12
Neus: Francis Kurkdjian (foto onder)
Art director: Hedi Schlimane
Flaconontwerp: Hedi Schlimane
Hoewel je Homme (2004), ondanks de kloeke flacon, binnen Diors mannengamma de meest verfijnde is (komt door de hoofdrolspeler iris), heeft het merk drie andere geuren die nog hoger reiken en mikken: Eau Noire, Eau Argent en Eau Blanc (alle drie ook uit 2004). Hiermee is Dior (met Armani en Hermès) een van de eerste luxelabels met een passend antwoord op de populaire nichetrend: geuren gemaakt van de fijnste grondstoffen die niet in het assortiment van de doorsneeparfumerie zitten. Die van Dior zijn alleen te koop in de Dior Homme-boetieks, sommige Diorstands in de grote warenhuizen en worden inmiddels ook op de Diorsite aangeprezen.
Het idee is – zegt men – afkomstig van Hedi Schlimane, de jongeman die met een nieuw strak gesneden, slank-slungelig silhouet Dior in no time tot een van de invloedrijkste mannenlabels maakte. Al die jongemannen die je nu van die adembenemende strakke jeans met de band onder de taille ziet dragen… werd bedacht hem. Zijn colognes zijn qua uitstraling te simpel voor woorden: cilindervormige flacon met zware dop (met daarin CD gegraveerd) waar ter bescherming een dito verpakking omzit van wit karton.
Alleen, laat je niet misleiden door deze verpakking: nogal al groot uitgevallen in vergelijk met de flacon. Het interessante aan dit trio: het gaat niet uit van het klassieke cologne-concept op basis van veel citrusvruchten met wat bloemetjes en kruidjes. Het gaat een stap verder door ongewone combinaties die wonderwel harmoniëren. Typisch voor niche. En waar zwart in dit geval voor staat, blijkt uit de ingrediënten. Let op: de geur is sinds eind 2010 onderdeel van La Collection de Christian Dior: tien colognes waaronder ook Bois d’Argent en Ambre Nuit (2009). De rest is nieuw. Eau Blanc heeft het blijkaar niet gered.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Mooi maar merkwaardig deze als zacht-oosters omschreven lavendelgeur, want de eerste indruk van Eau Noire is… hoestsiroop. Groen, beetje zoet, beetje menthol met ‘dropachtige’ nasleep. Rondom het hart van lavendel (uit de Barrême) nestelen witte tijm en salie op een bedje van cederhout uit Virginia: mooi, warm, groen. Ik meen ook zoethout (hoestsiroop-effect) te ruiken. Maar dat zit er niet in. Is waarschijnlijk lavendel dat in de nasleep haar bloemige aspect zoeter ‘ziet’ worden door bourbonvanille en viooltje. En over dit alles waait een ‘infusion de gousses’: waarmee wellicht een groene noot afkomstig van peultjes (wel vaker gebruikt in geuren, denk aan siererwt) wordt bedoeld. Heel, heel merkwaardig: de parfumversie van Eau Sauvage (2012), lijkt heel, heel, heel erg veel op Eau Noire.
RUIK & VERGELIJK
Dat colognes inmiddels meer zijn dan simpele instantverfrissende citrus- en lavendelwatertjes blijkt ook uit:
Marc Jacobs Ivy (2006)
Guerlain Cologne 68 (2006)
GEURENGOEROE 