VERLOREN EN WEER GEVONDEN HOLLYWOODCHIC IN OPTIMA FORMA
Jaar van lancering: 2006
Laatst aangepast: 31/12/12
Neus: Tom Ford en… ?
Flaconontwerp: Tom Ford, Lalique
Model: Julia Restion-Roitfeld, Mirte Maas Anna Jagodzinska,
Fotograaf: Mert Alas & Marcus Piggot, Irving Penn (stills)
Artistic directon: Tom Ford
Stel dat Tom Ford níet door Gucci in 2004 en door Yves Saint Laurent twee jaar later aan kant was gezet… was hij dan ooit gestart met zijn bescheiden plan om uitgroeien tot het eerste luxemerk van de 21ste eeuw? Hij is in ieder geval voortvarend gestart. En hoewel in alle opzichten erg veilig – alles wat hij maakt aan mannenkleding is een soort Great Gatsby in overtreffende trap – maakt het wel zeker indruk. Helemaal als je er Fords zelfvoldane, beetje tongue-in-cheek glimlach bij denkt. Ook met zijn eerste parfum (geur is in dit geval ‘te klein’) speelt hij niet alleen met de clichés van onbereikbare glamour en luxe, maar bevestigt hij ze driedubbel.
Verloren Hollywoodchic in optima forma. Zie het eerste: model Julia Restion-Roitfeld, dochter van Carine Roitfeld. Wat leuk: een goede vriendin van Tom Ford en (ex) hoofdredactrice van Vogue in Frankrijk). De foto lijkt een eerbetoon op de film noirs met Rita Hayworth en Joan Crawford als femme fatale. En die kom je – heel toevallig – op een andere, hedendaagse manier ook tegen in de film The Black Dahlia, uit hetzelfde jaar waarin Black Orchid verscheen.
Dat onbereikbare probeert Tom Ford ook met de geur zelf op te roepen. Ford: ‘De zwarte orchidee is voor mij de perfecte bloem… weelderig, sierlijk, puur, geraffineerd. Het enige probleem is dat hij niet bestaat. Al eeuwen zijn orchideeënkenners op zoek naar een zwarte orchidee, maar uiteindelijk bleek dat deze variant alleen gekweekt kan worden. Een expert en tevens zeer geduldige kweker in Californië is er uiteindelijk in geslaagd’.
‘Hij wist een elegante hybride te creëren die nu wordt erkend als de enige echt natuurlijke zwarte orchidee. Toen ik hem zag wist ik meteen: deze bloem wordt de kern van mijn eerste geur voor vrouwen’. Over de flacon: ‘Reflecteert aan een verloren gevoel voor elegantie, stijl en perfectie’. Klopt. Met zijn gitzwarte kleur, het geribbelde glas, het handgemaakte koord, het naamplaatje van 23-karaats bladgoud, de gegraveerde letters (en dit alles in art deco-vorm) oogt vertrouwd, klassiek en full blown glamour.
Pièce de la résistance: het parfumextract van zuiver zwart kristal (in beperkte oplage) gemaakt door het huis bekend om zijn vakmanschap, kwaliteit en ontwerp in glas en kristal: Lalique. Ford hierover: ‘Voor mij was het de enige reële optie. Vanwege hun legendarische parfumflacons, lag de keuze voor volstrekt voor de hand’.
Elke flacon is getekend, genummerd en voorzien van een echtheidscertificaat. Dat laatste is grappig: er is volgens mij niemand op de wereld die van deze bijzondere stijlexcercitie een ‘fake’ zou willen en kunnen produceren. Lukt ze niet, en de kosten wegen niet op tegen de gehoopte snelle winst.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Of je de geur van de zwarte orchidee (foto) nu wel of niet kunt extraheren en of je hem wel of niet ruikt, maakt niet veel uit: Black Orchid ruikt gewoon lekker, vol bijzonder, vreemd, merkwaardig en verwarrend – vaak een voorteken dat je met een klassieker vandoen hebt. En als dat dan de zwarte orchidee is – tant mieux.
Vreemd, merkwaardig, verwarrend: merk je direct in de opening. Die is anders zoet en doet in eerste instantie aan een donkere limonadesiroop denken van zwarte bes, pruim en tamarinde. En heel vreemd: daar doorheen ruik je af en toe een groene geur die lijkt op vijg maar ook op grass, wheat, ja inderdaad pot. Blijkt hoe mis je het kunt hebben. Want dit is de opening volgens Tom Ford: een sensuele mix van zwarte truffel – zou volgens de mare een vertaling zijn van een bezweet kruis van een man – en ylang-ylang, vermengd met bergamot en zwarte bes.
Dan het hart, tevens het hoogtepunt: de op maat gemaakte ‘Tom Ford Black Orchid’ versterkt met donkere, verleidelijke niet nader omschreven bloem- en fruitakkoorden. Voor mij roos, abstracte witte bloemen en vijg. Lotushout – ook nieuw en onbekend of dat daadwerkelijk een parfum afscheidt – geeft het hart nog eens extra diepte. De grande finale: een voluptueus gourmandakkoord op een klassiek fond van patchoeli, wierook, vetiver. Dit alles extra romig gemaakt door vanille en sandelhout. Dat laatste, in overdosis, maakt van de geur een moderne ‘vanoriental’ en minder dierlijk, gevaarlijk en ‘fataal’ – iets wat je eigenlijk verwacht door de inspiratiebron: gevaarlijke ‘Hollywoodgodinnen’. Maar mooi, anders en elegant is Black Orchid zeker.
RUIK & VERGELIJK
Call me old fashioned, maar ruikende aan Black Orchid moet ik direct denken aan Mitsouko en Atrappe-Coeur (formerly known as Guet-Apens) van Guerlain en Femme van Rochas. Komt door de algemeen fruitig-fluwelige pruimperzikimpressie met patchoeli die aan de geur die diepmossige en daardoor animale toets gaf – met name aan Femme. Misschien moeten we Black Orchid dan maar ook een neo-chypre noemen.
Guerlain Mitsouko (1919)
Rochas Femme (1945)
Guerlain – Les Parisiennes – Atrappe Coeur (1999, 2007)
Nog iets: Tom Ford is niet de eerste die geprobeerd heeft om het geurmysterie van de zwarte orchidee te onthullen. De man die als eerste de witte orchidee fashionable heeft gemaakt in ‘het westerse interieur’ ging hem voor. Zijn naam: Calvin Klein.
Calvin Klein Euphoria (2005)
GEURENGOEROE 