GEURENGOEROE

WIE IS ER NÓG SAUVAGER DAN JOHNNY DEPP?

LENNY KREVITZ!

Een flits uit de uitermate populaire theatertoer Stank als Dank van Geurengoeroe. ‘Hebben jullie dat nou ook?’ Hard gelach vanuit de zaal. ‘Kom je een parfumerie binnen, vind je dat geuren steeds meer op elkaar gaan lijken!’ Applaus. ‘Mannengeuren nog meer.’ Het publiek komt niet meer bij. ‘En weet je wat nou helemaal zo crazy raar is, sommige nieuwkomers durf ik eigenlijk niet te proberen, bang als ik ben voor teleurstelling’. Zucht van herkenning door de zaal. ‘Wat laatste betreft, nu gaan we echt lachen: als iemand weet op welke geur deze profielschets van toepassing is, die maakt kans op een van de tien geuren genereus beschikbaar gesteld door de producent.’ 

‘Daar gaan we! De geur vertegenwoordigt de man die zijn dromen al heeft verwezenlijkt, maar die altijd uitkijkt naar de toekomst en nieuwe doelen voor zichzelf stelt. Hij gaat de uitdagingen die op zijn pad komen niet uit de weg en vat niets licht op. Hij stopt nooit en gaat altijd met het grootste plezier over zijn eigen grenzen.’ 

‘Ik hoor u door het schatergelach heen, toch denken. Hugo Boss, Giorgio Armani, Valentino, Dior, Givenchy? Ik zeg bijna goed! Een golf van verkneukelen, verspreidt zich door de zaal. Allemaal fout, want echt niet te geloven, geurgekken, het is de meest recente mannengeur van Yves Saint Laurent.’ Berusting en teleurstelling wordt hoorbaar weggeslikt en je ziet mensen de zaal verlaten, terwijl de pauze nog moet beginnen…

Anyway, ik heb de moeite genomen om helemaal naar de Amsterdamse Bijenkorf te fietsen, om Y Men te proberen. Want, hoogste tijd voor een mainstreamer, en ik niet de verdenking op me wil vestigen dat ik geen aandacht meer besteed aan ketenparfumerie-geuren. Er zit elf jaar tussen L’Homme (2006) en Y Men (2017). Dat valt dus nog mee, de tig flankers van de eerste niet meegerekend dan.

Ik lees op NowSmellThis: ‘Geïnspireerd door het iconische witte T-shirt en de zwarte jas van Yves Saint Laurent, vertegenwoordigt deze Y Men een balans tussen frisheid en kracht. Zal wel niet. Terzijde: is voor mij dus toch echt nieuws dat Saint Laurent zich het T-shirt als zijn klassieker heeft toegeeigend. En welke zwarte jas wordt bedoeld? Voor zover ik weet, heeft de meester op het gebied van mannenmode geen invloed gehad (waarvan hij het ontwerpen aan anderen overliet). 

Wat mij het meest stoort/verbaast hoe de creatievelingen verantwoordelijk voor de geuren, zich hebben laten inspireren Sauvage van Dior. Hoe bedoelt u? Nou, in de communicatie wel te verstaan. Heeft Dior de sauvage, anti-burgerlijke, anti-held Johnny Depp weten te strikken, resulterend in een uiterst clichématig, natuurlijk harstikke dure reclamecampagne: als ruige über-getatoeëerde gitarist (wat een multi-talent is het toch, ik herken akkoorden van het nummer wild thing!) verlaat hij als een maverick de metropool, om ‘de rust op te zoeken’. Hij vertrekt (natuurlijk in een vintage-auto) richting woestenij, jaknikkers, zand, droogte hitte en een toevallig door het beeld lopende bizon… en een roedel wolven. Symboliek? 

Yves Saint Laurent klopte aan bij Lenny – always on the run – Kravtiz. Die zei natuurlijk geen nee, altijd leuk zo’n carrièreboost tijdens corona. Maar jeetjemariamoederlief, wat is dat toch met die verheerlijking van seks, drug & whatever aanhangende popartiesten door de parfumindustrie? Om ons, kopers, in te wrijven dat we eigenlijk maar hardzwoegende losers zijn op alle manier vastgeklonken aan de burgelijke moraal. En wie mij kan uitleggen wat de charme is om samen met 50.000 man naar een popconcert te gaan, waar je ook nog eens wordt uitgeknepen consumptieverplichterwijs dan… Maar dat is een ander onderwerp.

Dat dan weer wel: de clip vaan Y Men is stukken goedkoper, en ach zo schattig, er zit ook nog een droomelement in, want de clip wordt – inclusivisme indachtig – doorsneden met ‘jeugdherinneringen’ door een puber achter een drumstel, zou het de kleine Lenny zijn…

Oh ja, de geur. Ik heb de eau de parfum-versie geroken en geblotterd. Inmiddels is ook een ‘parfumextract’ en eau fraîche verkrijgbaar. Eerlijk zeggen? Valt me niet tegen, alleen – een te vaak door mijn geuit commentaar – als de ingrediënten de klasse hadden gekregen van de Saint Laurents Vestiaire-lijn, dan had Y Men echt geknald. 

Aangename opening deze inmiddels vaak toegepaste blend van gember, appel, bergamot. Leuk dat een vleuge aldehyden het geheel een opwaarts duwtje geeft. Het hart verenigt elemihars, jeneverbes, salie, geranium en helaas lavendel. Hoort er niet bij. Geeft die schoongemaakte frisheid die je eigenlijk niet wil ruiken in een geur die donker in zijn intenties is. Jeneverbes en salie is trouwens een originele combi, en dat ruik je in ieder geval gelukkig. De donkerte openbaart zich vooral in de basis: een wolk van wierook en vetiver zacht gemaakt door tonkaboon en ‘amberhout’. Die laatste twee hadden van mij ook niet gehoeven, maakt de geur zo, hoe moet ik het zeggen, gemakkelijk glad. Geef mij maar verschroeide aarde in een flacon.

Nog iets: de naam is leuk. Alleen was het volgens mij chiquer geweest als ze het op z’n Frans hadden gedaan Y pour Homme, als verwijzing naar het debuutparfum van de haute couturier. Wel opvallend: de enorme discrepantie tussen ‘aspiratiemodel’ Lenny Kravitz en de – vanzelfsprekend moeilijk-vermoeid kijkende – frêle af en toe angstig magere modellen én de mode van Yves Saint Laurent op dit moment: opgestrakte-verfijnde grunge gelardeerd met klassieke pakken en een overdosis aan wat de meeste mensen nu nog feminien zouden noemen: kanten blouses, veel sieraden, overhemden open tot op de navel, en puntiger dan puntschoenen waarover je struikelt als je niet oppast (wat mij geregeld is overkomen met mijn kekke Dolce & Gabanna-puntlaarzen). Dan doet Lenny Kravitz in eens wel heel erg só nineties aan, lijkt van een andere tijd maar dan zonder ‘vintage’-allure.