WARM, COCONACHTIG, INTIEM, EROTISCH
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 23/02/19
Ik sprak onlangs aan een gerespecteerd persoon in de cosmeticawereld – hij vroeg mij zijn anonimiteit te garanderen in verband met een mogelijk ophanden zijnde Nederlandse samenwerking in de ‘parfumsfeer’ met Duitsland die ik met hem besprak. Hij vroeg tevens wat er zoal in Nederland gebeurde wat niche betreft. Ik ging het riedeltje af: Mona di Orio, Nasomatto, Hiram Green en Baruti. ‘Hollandse huizen’ met op de een of andere manier een buitenlandse link.
En natuurlijk Francesca Bianchi: Italiaans van oorsprong maar sinds een aantal jaren met haar laboratorium gevestigd in Amsterdam. Ik ontmoette haar een, twee, of is het nu alweer drie jaar geleden, tijdens de introductie van haar geuren bij www.parfumaria.comen een tijdje later heel – kort hoogzwanger – bij www.perfumelounge.nl.
Op de een of andere manier is ze door mijn geheugen geglipt en dat terwijl ik haar geuren stuk voor stuk interessant vindt. Ik heb ze onthouden. Goede, ‘diepe’ geuren, mooi van opbouw maar toch ontspannen. En, ze heeft als je daarvan kunt/mag spreken een vrouwelijke visie op geuren. Daar kun je natuurlijk een boom over opzetten (al een paar maal gedaan) over het verschil tussen de mannelijke en een vrouwelijke blik. Zoals op sensualiteit bijvoorbeeld. Ik vind het steeds meer aanmatigend worden wanneer een mannelijke neus ‘bepaalt’ hoe een vrouw sensueel/sexy/verleidelijk/geil kan ruiken. En dat dacht ik al toen van #metoo nog geen sprake was!
In ieder geval, toen ik de namen van haar eerste drie geuren hoorde – Angel’s Dust, The Dark Side, Sex and the Sea; ik loop inmiddels twee achter – werd ik het meest door de laatste aangetrokken. Vreemd, hoe komt het toch dat ik dacht dat de geur Sex on the Beach heette? Komt dat door dat gelijknamige hitje van T-spoon long way back in 1997? Onbewust verlangen?
WAT SEX AND THE SEAIK EIGENLIJK?
Mijn vriend, die mij iets wou uitleggen (net een nieuwe desktop) en dus over mijn nek was gebogen, vroeg ‘wat ruik ik?’ Ik reik mijn pols naar hem uit en hij antwoordt met ‘iets medicinaals’. ‘Zal Bianchi niet blij mee zijn’, grapte ik, en het geeft maar weer eens aan hoe totaal verschillend iedereen geur ervaart. Ik denk dat hij het verwarde met kokosnoot dat hij altijd chemisch vindt ruiken in zonproducten en dat dus weer linkt aan de zee, zilte noot. Anyway, ik ben wel gecharmeerd.
En vooral door de combi van mimosa en ananas in de aanzet. Dat geeft direct een eigenaardige (in de goede zin van het woord) zomers gevoel: de gele warmte van de bloesems vermengd met de gele zoetheid van ananas waarachter een exotisch strandgevoel zit, opgeroepen met kokos die gourmand wordt gemaakt door strobloem, en door de bloemen in het hart heen -roos en iris die ik eerlijk gezegd niet echt goed weet te detecteren, meer een fijn bloemengevoel -samensmelten in de amberbasis die eerst een ‘algemene’ indruk maakt. Om daarna als een soort van spectrum verschillende andere nuances prijs te geven die de amber voller en rijker maakt. De hoofdrolspelers: sandelhout, mirre, labdanum, benzoïne, ambergris, civet en vanille. Niet stuk voor stuk echt te onderscheiden, maar eerder een som der delen. Warm, coconachtig, intiem, erotisch.
Wat maakt Sex and the Sea niche? Ik zeg: in vergelijk met Estée Lauder tig-varaties op Bronze Goddess (de 2019-versie is net uit), vaak gezien als een soort standaard voor amber-gestuurde ‘strandparfums’, ruikt Sex and the Sea minder cliché, minder aqua, minder (in dit geval geen) tiaré, minder vanille. In plaats daarvan: een geur die meer op een subtiele manier, ook een onderliggende erotische toets heeft. Voor mijn gevoel opgeroepen met mirre, labdanum en civet. En hierdoor een ambigu-parfum in plaats van typisch vrouwelijk. Toch denk ik dat mannen deze geur niet zo snel voor zichzelf zullen kopen. Waarvan de stemmingsfoto getuigd.
GEURENGOEROE 