Archief

Alle berichten voor de maand november, 2011

FEERIE ROSE DES NEIGES VAN CLEEF & ARPELS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 30, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET F. Een reactie plaatsen

EEN VOORJAARSOMHELZING TIJDENS DE WINTER

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 30/11/11

Neus: onbekend

Geloof je in sprookjes – of beter – geloof je in sprookjesachtige geuren, overweeg dan Féerie Rose des Neiges: ‘Een limited edition die een nieuwe geurmelodie inzet aangestuurd door een opmerkelijke en koninklijke bloem’. Dat is dus de sneeuwroos. En die heeft inderdaad iets sprookjesachtig – of beter – hoopvols: ‘Ze trotseert dapper de vrieskou, komt door de onwerkbare bodem naar boven om haar bloem te onthullen. Als een klein teken van leven, tussen de hardheid van de winter, als de ontwakende lente, bloeit een stukje poëzie’.

De Parijse juwelier koos de winterroos omdat het een speciale band met haar heeft: ‘Ingezet met schitterende accenten die haar blaadjes doet oplichten, werd ze al vaak subtiel verheerlijkt in tijdloze creaties’. De winterroos in Féerie Rose des Neiges, krijg je alleen niet letterlijk te ruiken.

De reden: ze verspreidt een nauwelijks waarneembare geur. Maar ze staat meer symbool voor, zoals Van Cleef & Arpels het zegt, ‘de omhelzing van de lente tijdens de winter’. Ook leuk: de kleur van de flacon is weer geïnspireerd op de kleur van een roos die Fée des Neiges heet.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

En deze voorjaarsomhelzing is zoet-roodfruitig en daardoor heel erg van nu. En daardoor heel erg gericht op het jonge meisjeshart. Zeg maar een soort moderne adaptie, het nieuwe zusje van Miss Arpels uit 1996. Dat ruik je direct goed in de opening: bitterzoete cranberry en tropisch zoet lychee (foto) vermengd met een sappige peernoot.

Voor een beetje pit zorgt roze peper. In hart van Féerie Rose des Neiges regeert de roos die een tederzachte omhelzing krijgt van magnolia en pioenroos ‘opgefruit’ met zwarte bes. En deze fruitzoetige bloemigheid wordt in de basis omhuld door een zachtsensuele mix van sandel- en cederhout, musk en tonkaboon. Heel zoet, heel ‘sprookjesachtig’.

RUIK & VERGELIJK

Meer fruitig-zoete rozen ruik je dit najaar ook in:

Guerlain Idylle Eau Sublime (2011)

Emporio Armani Diamonds Black Carat for Her (2011)

AZEMOUR LES ORANGERS PARFUM D’EMPIRE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 29, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET A, NICHE. Een reactie plaatsen

EEN ZILTE WIND DIE WAAIT OVER DE ‘ORANGERIE’

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 29/11/11

Neus: Marc-Antoine Corticchiato

Had onlangs een ontmoeting met de oprichters van een aantal nichemerken bij een recent geopende niche-boetiek in Brussel: Beauty by Kroonen & Brown. Naast recente nieuwkomers als Atelier Cologne en Olfactive Studio – kom ik nog op terug – waren ook Roméa d’Améor, Frapin, Juliette has a Gun en Humiecki & Graef vertegenwoordigd. En een van mijn favoriete klassieke neuzen: Marc-Antoine Corticchiato. Wat ik aan hem goed vind: hij geeft klassieke concepten een enorme opwaardering. Hij zoekt het zoals Humiecki & Graef niet in voor de parfumindustrie nieuwe ‘emoties’ en dus ‘nieuwe’ geuren, maar in de traditie. Wat maakt een ouderwetse rozen-, leer- en bijvoorbeeld fougèregeur nu echt een rozen-, leer- en fougèregeur. Toch zijn Corticchiato’s inhoudelijk niet van gisteren: je ruikt dat ze nu zijn gemaakt. Sterker, andere niche-neuzen hebben zich door zijn geuren laten inspireren. Zijn Ambre Russe (2004) is een soort standaard geworden voor nieuwe ambergeuren.

Hij is een beetje van zijn beginfilosofie afgestapt: dus steeds minder geuren die ‘verloren’ heersers en tijdperken weer tot leven brengen, wel steeds meer die geïnspireerd zijn op een klassieke ‘bloemenverhouding’ (Trois Fleurs uit 2009) of familie – het varenconcept van Fougère Bengale uit 2007 bijvoorbeeld.

Hiervan getuigt ook zijn dertiende geur: Azemour Les Orangers. Is geïnspireerd of eigenlijk een liefdesverklaring van de neus op de oranjebloesemplantages die zijn ouders in de buurt van Azemmour (of Azamor) hadden, een van de oudste steden (en bedevaartsoorden voor zowel moslims als joden) van Marokko aan de Atlantische kust, gelegen aan de linkeroever van de rivier Oum Er-Rbia.

En dat ruik je! Want Azemour Les Orangers is als een wandeling door een oranjebloesemplantage in een subtropische setting waarover af en toe een zwoel-zilte wind wordt ‘aangeblazen’ vanuit de oceaan. Want hoe geciseleerd en gepolijst ook, heeft de geur toch iets ruigs en ‘woest aantrekkelijks’. En dat komt door een licht zilte noot en het feit dat Corticchiato je laat genieten van de oranjebloesem in al haar facetten. Nu is het zo dat het de laatste jaren oranjebloesem boven is geweest in de neoniche-parfumerie. Bijna onmogelijk alle dergelijke ‘solifleur’ oranjebloesemparfums met elkaar te vergeleken. Toch houdt Azemour Les Orangers zich staand in deze golf. En dat komt door de…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… mooie kwaliteit aan ingrediënten en het feit dat Corticchiato oranjebloesem linkt aan een chyprebasis.

En je ruikt zoveel! Niet alleen ‘al het mogelijke’ van de oranjebloesemboom (foto); de schil van de vrucht (zoet), het sap van blad en tak (meer fris, ook wel bekend als petitgrain) en bloesem (zonnig, bloemig en toch fris, ook wel bekend als neroli) die samen voor een ‘puur’ oranjebloesem-effect zorgen. Voor de extra frisheid werd zwarte bes en geranium toegevoegd, voor de extra frisse groenheid galbanum, voor de extra bloemigheid roos.

Dat deze oranjebloesem in Noord-Afrika bloeit, wordt versterkt door een licht sensuele kruideninjectie van komijn, koriander, zwarte en roze peper. In de basis wordt Azemour Les Orangers warmer en droger door eikenmos, hennep (!) en een broeierige hooinoot (coumarine). Alsof je de door de zon beschenen grond van een oranjebloesemplantage ruikt. En de zeeziltige en -frisse waas die over de geur hangt is geen calone, maar een zeealg-nuance waardoor het geheel meer ‘aards’ is dan luchtig. En toch – een beetje eigen aan neroli en coumarine – heeft de geur Azemour Les Orangers ook een zeepachtige toets.

Kortom, ook deze geur draagt het Parfum d’Empire-stempel. Je ruikt zoveel lagen, en hoe langer je hem draagt, des te beter je Azemour Les Orangers leert kennen en waarderen.

RUIK & VERGELIJK

Hoe oranjebloesem-gezind ben jij de laatste paar jaar? Heb je ze allemaal omarmd of slechts enkele…

Giorgio Armani – Armani Privé – Oranger Alhambra (2008)

Maison Francis Kurkdjian APOM (2009)

Prada Infusion de Fleur d’Oranger (2009)

Roger & Gallet Bois d’Orange (2009)

Cartier Eau de Cartier Essence d’Orange (2010)

Lush Orange Flower (2010)

L’Occitane Fleur Chérie (2010)

Lancôme Ô de L’Orangerie (2011)

ROYAL BAIN DE CARON

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 28, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET B, GEURENALFABET R, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, VINTAGE. 1 reactie

VOORHEEN BEKEND ALS BAIN DE CHAMPAGNE

Jaar van lancering: 1941

Laatst aangepast: 28/11/11

Neus: Ernest Daltroff

Flaconontwerp: Felicie Bergaud

Lees je niet vaak: parfums met een echt origineel ontstaansverhaal. Sinds de afgelopen dertig jaar is en blijft het toch voornamelijk het bezingen van de romantiek in al zijn gedaantes. Soms wordt er een tuin bezocht, of een verweg-eiland. Soms vindt de romantiek aldaar plaats. Dan, Bain de Champagne. Er schijnt een – helaas – anonieme milliardaire uit Carlifornië te hebben bestaan die gewend was om champagnebaden te nemen. Die vroeg Ernest Daltroff of hij een parfum kon samenstellen dat hetzelfde sprankelende en rijke gevoel opriep. Want elke dag zoveel flessen te laten leeggieten in haar ligbad, vond ze tijdens een vlaag van verstandsverheldering en/of verstandsverbijstering toch teveel rieken naar, zeg maar een beetje ordinair ‘millionair-fair’-gedrag. Een milliardaire die op haar uitspattingen moet letten, lijkt wel 2011!

Daltroff nam de uitdaging in ieder geval aan. Maar hij interpreteert bubbels niet zoals je het misschien zou verwachten. Geen ‘plop-plop-plop-up’-explosie, geen kristalhelder, geen licht mousserend en sprankelend gevoel met die ‘vage’ alcoholische druivengeur. Wel een vol-warme, duidelijk als androgyn geafficheerde geur met een soort van sensuele (nu erg hippe) ‘huideigen’ toets, maar die ‘all over’ eerder doet denken aan mengsel tussen calvados en cognac.

Echte ‘leuke-weetjes’-parfkumkenners hoef je niet te zeggen dat Caron net zoals Yves Saint Laurent (die de naam champagne van Caron schijnt te hebben gekocht) in 1996 op straffe van flinke boetes door de ‘verenigde champagneboeren’ werd gesommeerd de naam te veranderen.

De kans dat domme mensen Bain de Champagne en Champagne (1994) aan hun mond zouden zetten in plaats van the real stuff, achtte de champagnelobby te groot en daardoor te gevaarlijk… Terwijl Caron toch duidelijk op de flacon had vermeld for the bath only en for external use. En champagne koop je gewoonlijk inderdaad bij de parfumerie. Het parfumhuis koos voor Royal Bain de Caron, de couturier veranderde zijn succesparfum in Yvresse: het effect van iets te diep en te lang in je coupe kijken.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Een van de weinige geuren die ik in mijn gedachten ruik als ik er aan denk. Ik heb nog een flacon met de oude naam, dus vintage. En de inhoud hiervan is volgens mij ook complexer door de mooie opeenvolging van de harsen die van kruidig, pikant overloopt naar zacht en sensueel – zoals je die ook zo mooi ervaart in de parfumversie van Guerlains Shalimar (1925) – dan de versie die Caron nu als Royal Bain de Caron aanbiedt. Wat de bloemen betreft die ruiken vanaf de opening erg zacht er zeperig.

Caron maakt op de site alleen melding van sering, maar er was en is meer volgens mij: ik ruik in ieder gevel een zachte roosnuance. Maar die gaat snel onder in het ‘champagnebad’ van het hart: een mix van de lekkerste harsen denkbaar: oppoponax (ook wel bekend als bisabol-mirre en zoete mirre, – zie foto)
, benzoïne, wierook en mirre) die in de nieuwe versie eerder een warm ‘melkachtig’ bad opleveren en ook minder vol, rijker en oosters overkomt.

Het sierlijk, balsemachtig effect van het hart wordt versterkt door de afronding. En die is wel des Carons: intens deze combinatie van ceder- en sandelhout, ambergris, musk en vanille. Maar toch, vlakker en minder geschakeerd en minder mysterieus dan de vintage-versie. Komt volgens mij door iets te veel nadruk op de vanille die de overige medespelers maskeert.

RUIK & VERGELIJK

Een geur waarin je kortstondig, maar zeer effectief de geur van champagne opsnuift is:

Joop! Muse (2003)

Sonia Rykiel Not for Men! (2003)

Parfum d’Empire Ambre Russe (2004)

NAIVIRIS – HUITIEME ART – PARFUMS GENERALE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 23, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET N, NICHE. 1 reactie

EEN ‘RODE IRIS’ UIT AFRIKA

Jaar van lancering: 2010

Laatst aangepast: 23/11/11

Neus: Pierre Guillaume

Jammer: ik kon niet naar de onlangs gehouden soirée bij Tanja Deurloo’s Annindriya Perfume Lounge met Pierre Guillaume in Amsterdam. Had hem wel de oren van zijn hoofd willen vragen. Twee prangende ‘kwesties’: waarom hij zoveel geuren lanceert – bijna onmogelijk om als gemiddelde geurengek alle 32 te ruiken, te analyseren en te kopen – en in het verlengde hiervan: waarom ook nog eens de lancering van Huitème Art Parfums?

Heb me voorgenomen me de komende tijd meer in hem te verdiepen. Want zijn creaties zijn excact zoals nichegeuren nu moeten zijn: klassieke concepten nieuw leven inblazen met de beste kwaliteit aan ingrediënten. Neem 24 Papyrus de Ciane (2010): een nieuwe ontmoeting met galbanum. Ook leuk: Guillaume doet mee met trends, maar behandelt die eigenzinnig. Neem de gourmandgeur: met 04 Musc Maori (2005) toont hij hoe diep, vol en exotisch die kan ruiken. Ook boeiend: zijn zoektocht naar ‘nieuwe’ aroma’s, zoals de Afrikaanse rode iris in Naïvirus.

Zijn site maakt geen melding van Huitième Art Parfums. Daarvoor heeft hij een ‘aparte’ geopend. Hierop legt hij uit dat vanaf eind 18de eeuw als kunst werd beschouwd: architectuur, schilderkunst, muziek, dans, poëzie (en dus literatuur). In de 20ste eeuw kwam daar film bij. Parfum ontbreekt nog steeds ‘officieel’ in deze rij. Dus besloot hij in samenwerking met Octavian Coifan, de über-kritische en über-betweterige ‘uitbater’ van http://www.1000fragrances-blogspot.com – als hij een geur niet lekker of goed genoeg vindt, wordt die direct ondergebracht in de shampoo-categorie – parfum als achtste kunstvorm naar voren te schuiven. Ik sluit me bij ze aan, met dien verstande dat humor dan de negende wordt.

Denk niet alleen ‘puur natuur’. Ware parfumcreatie komt vanaf het begin van de 20ste eeuw uit de laboratoria waar moleculen werden ontdekt die de neus een nieuw palet gaven. Chanel N° 5 (1921) had anders geroken zonder aldehyden, Guerlains Shalimar (1925) anders zonder vanillin, Diors Eau Sauvage (1966) anders zonder hedione en Fahrenheit (1988) anders zonder Iso E Super, Aramis’ New West (1988) anders zonder calone en Angel (1992) van Thierry Mugler anders zonder ethyl maltol. Al deze geuren maakten de weg vrij, zo zegt Guillaume, voor nieuwe olfactorische belevenissen. Ik sluit me bij hem aan.

Alleen, zo vraagt hij zich af, waarom wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de biotechnologie die het mogelijk maakt ‘fotografische footprints’ te maken van planten, bloemen en hout. Huitième Art Parfums neemt deze ‘technische’ parfumbereiding (ofwel phytoperfumery) nu als uitgangspunt voor acht kunstwerken die ‘resoluut natuurlijk zijn met de nadruk op originaliteit en finesse’ en ieder een geheel ‘nieuwe’ plant vangen of een natuurlijk, organisch ingrediënt in de etalage zetten. Wat ik me afvraag, beoogt de aroma scope-, headspace-, nature print- en scenttrecktechnologie niet hetzelfde?

Ambre Céruléen, Aube Pashmina, Ciel d’Airain, Fareb, Manguier Métisse, Naïviris, Sucre d’Ebène en Vohina zitten in ‘objecten’ die door Guillaume – beetje vreemd – cyclopen worden genoemd en doen denken aan een talisman, een oog (één oog, cycloop dus) die kijkt naar de toekomst, eens ster als symbool van geluk, een kompas de weg wijzend in geurenland.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Detail: Guillaume geeft geen geurpiramide prijs in deze exclusieve serie, slechts twee à drie hoofdingrediënten. Hierdoor ben je als gebruiker ‘vrij je eigen olfactorische reis te beleven’… ik ervaar in Naïviris eerst een korte zoetbloemige opening (beetje viooltjesachtig) waarachter de iris zich schuilhoudt. Geen gewone iris. Guillaume gebruikte de Afrikaanse rode iris (kigelia africana, zie foto) die feitelijk geen iris is, want de geur (’s nachts het sterkst om insecten aan te trekken) is niet afkomstig van de wortel, maar van de bloem van deze boom die lokaal ook wordt gebruikt tegen allerlei ziekten en als smaakmaker in bier.

De geur ervan is misschien iets kruidiger en stroever dan de iris pallida, maar dat kan ook door toevoeging van kruiden komen – ik meen een lichte noot van komijn te herkennen. En verrassing, vervolgens lijkt Naïviris – naïeve iris? – weer even terug te komen bij de zoetige opening. Wellicht geholpen door roze peper, om vervolgens het houtaccent van de Afrikaanse rode iris te versterken in de basis met een essence van ‘animaal’ zebrano-hout dat qua geur dezelfde nuance heeft als wengé en door Estée Lauder al werd verwerkt in Beyond Paradise (2003).

Naïviris is hierdoor houtiger en daardoor donkerder en intenser dan de gemiddelde irisgeur uit het (neo)nichecircuit. Ook mooi, de fluweelzachte eindtoets die beklijft (ik vermoed een witte musk-vanille combi) waardoor de geur ook een soort van vintage Caron-kwaliteit krijgt. Ruik maar eens aan Royal Bain de Champagne uit 1941, iets waar Tanja Deurloo van Annindriya Perfume Lounge me eveneens op wees.

Alleen, eerlijk gebied te zeggen: net niet onderscheidend genoeg om de geur een ‘achtste kunst’-kwalificatie te geven. Daarvoor ontbreekt voor mij het wondereffect waarvan je als doorgewinterde neus toch direct en zonder voorbehoud plat gaat. Zoals ik onlangs beleefde bij parfumerie Place Vendôme in Welvegem (België) met de limited edition van Gardénia (1925) van Chanel – een parfumextract rondom de 4000 euro.

RUIK & VERGELIJK

Bijna een onmogelijke opgave om Naïviris te vergelijken met alle irisgeuren uit het (neo)niche-circuit. Ik zou zeggen: sterkte. Dit zijn de geuren die ik tot nu van Pierre Guillaume heb besproken, gevolgd heel snel door andere ‘generalissmo’-geuren:

Parfums Générale 04 Musc Maori (2005)

Parfums Générale 05 L’Eau de Circe

Parfums Générale 06 L’Eau Rare (2005)

Parfums Générale 10 Aomassai (2006)

Parfums Générale 20 L’Eau Guerrière (2008)

Parfums Générale 24 Papyrus de Ciane (2010)

IDYLLE EAU SUBLIME GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 21, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET I. Een reactie plaatsen

EEN IDYLLE TUSSEN EEN PARFUMEUR EN EEN ROOS

EEN IDYLLE VOOR JONGE MEISJES

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 21/11/11

Neus: Thierry Wasser

In mijn recensie van Idylle (2009), merkte ik al op hoe retro de geur eigenlijk is qua inhoud. En dat wordt in Idylle Eau Sublime nog eens onderstreept. Want Guerlain haalt een bijna vergeten ‘recept’ uit zijn archieven: rozenwater, dat aan de ‘basisgeur’ van Idylle wordt toegevoegd.

Rozenwater is nog steeds populair in Arabische contreien en kun je in simpele vorm ook bij ons bij ‘de Turk’ kopen. Zo betaalde ik ooit een paar euro voor Rossen Wasser (niet genoemd naar de hoofdneus van Guerlain) van het merk Gülce Gülsuyu in een goedkope plastic 290ml-flacon waarin ter verduidelijking dat het toch een écht rozenwater betrof, een kermisroos zat.

En waar ruikt het naar? Inderdaad heel lichtjes naar roos, plakband-plakkerig en met een enorme zepige ondertoon.

Bij Guerlain is dit rozenwater van een beduidend betere kwaliteit vanzelfsprekend. Rozenwater, zo legt Guerlain uit, wordt verkregen door distillatie: een minutieus proces dat lijkt op distillatie van fijne alcohol en alle geurfacetten van de roos bewaart. De tot het kookpunt gebrachte waterdamp zit vol van geurmoleculen van de roos en passeert door de spiraalbuis van de distilleerkolf. Tijdens het afkoelen wordt de waterdamp opnieuw vloeibaar. Deze vloeistof wordt opgevangen in een Florentijnse fles. Aan de oppervlakte van deze vloeistof (water) drijven de essentiële oliën die de rozengeur geven: licht, zoet, zepig en vooral sprankelend.

Dit rozenwater nu verenigt Thierry Wasser in het hart van Idylle Eau Sublime met zuivere Bulgaarse rozenessence waardoor alle facetten van de Bulgaarse roos worden geaccentueerd: ‘Een uniek duo in de parfumerie, een combinatie van traditie en innovatie, dat is als een sensuele streling van fijne waterdruppels’. En, opvallend, Guerlain is de eerste die dit ouderwetse rozenwater weer nieuw leven in blaast, want er zijn al andere geuren aangekondigd die het ook van plan zijn, waaronder een van Chloé.

Voor mij is Idylle Eau Sublime toch weer een poging van Guerlain om meer jonge gebruiksters naar zich toe te trekken. Hoe subliem ook, ik vind het eindresultaat wat vlakker en minder gelaagd en iets te fruitig – iets waarvan ‘jonge meiden’ in de parfumerie maar geen genoeg van schijnen te krijgen.

Je krijgt een soort welgevallige mix van Estée Lauders Pleasures (1995), Stella (2003) van Stella McCartney en Flower Essentielle (2009) van Kenzo voorzien met het sierlijke Geurlain-zegel. En ook hier: net zoals London (2011) uit de Une Ville, Un Parfum-serie komt Idylle Eau Sublime voor mij nu dichter in de buurt van de ‘Guerlain voor Beginners’-serie: Aqua Allegoria. Hoop van ganser harte dat ‘jonge meiden’ na deze Idylle Eau Sublime ook een keer aan Rose Barbare uit 2005 (uit de L’Art et La Matière-serie) gaan ruiken: voor mij wat roos en parfum betreft de essentie van Guerlain.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Niet dat ik niet van Idylle Eau Sublime geniet. Mooi is vooral de musk- en aldehyde-achtige en pure ondertoon van het geheel. En voorwaar de Bulgaarse roos (foto) ruikt ook hier zeer geschakeerd.

De ‘frambozige’ fruitigheid ervan wordt in de opening benadrukt door een vol en rijp lychee-akkoord. Dat ruik je! Zoet, maar niet te, zodat het de Bulgaarse roos niet in de weg zit, en overschaduwt. De bloemigheid wordt versterkt door een spankelend, beetje groenige jasmijn, de zachtheid door een subtiele perziknoot. En door de in dit geval ‘warme ’patchoeli in de basis blijft het chypre-akkoord van Idylle toch overeind.

Maar het mooiste is toch dat door de verfijnde witte musk Idylle Eau Sublime een ouderwetse cosmetica-feel heeft van bodylotions gebaseerd op rozenwater. En het leuke: dat was nu precies de bedoeling!

RUIK & VERGELIJK

Vijf manieren om je meest idyllische variatie te ontdekken:

Guerlain Idylle Eau de Parfum (2009)

Guerlain Idylle Eau de Toilette (2010)

Guerlain Idylle Duet (2011)

Guerlain Idylle Extrait (2011)

SIGNATURE DAVID YURMAN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 21, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET S, GEURENALFABET Y. Een reactie plaatsen

SMELLS SO MONEY, SMELLS SO EIGHTIES

Jaar van lancering: 2008

Laatst aangepast: 21/11/11

Neus: Harry Fremont

Flaconontwerp: David Lipman

Model: Amber Valetta

Fotografie: Peter Lindbergh

Toen ik een paar jaar geleden weer eens in Amerika was – Los Angeles to be specific – zag ik op enorme billboards Kate Moss me vaag en mysterieus aankijken. Ze modelde voor een Amerikaans merk waarvan ik nog nooit gehoord had: David Yurman. Ben er nog steeds niet achter op wat voor een niveau deze juwelier – die nog leeft en werkt – zich nu precies bevindt en hoe zijn werk wordt gezien in Amerika – gelijk of net onder Tiffany en Harry Winston? En hoe hij zich verhoudt ten op zichte van al die Europese huizen die zich hebben verzameld om, nabij en op Place Vendôme in Parijs.

Wat ik wel weet: David Yurman (anno 1942) groeide op op Long Island en was als teenager geïnteresseerd in beeldhouwen. Zo verkocht hij al op de high school kleine sculpturen. Vervolgens werd hij leerling bij een aantal beroemde beeldhouwers: Jacques Lipshitz en Theodore Rozack (die had gewerkt met Picasso en Modigliani). Ondertussen had hij genoeg van de hogeschool en ging liftend door Amerika om te eindigen in de beatnic-kolonie van Big-Sur in Californië. Kwam weer terug in New York en ging in Greenwich Village werken bij beeldhouwer Hans Van de Bovenkamp. Hier ontmoette hij de schilderes Sybil Kleinrock, die zijn vrouw werd en nog steeds is.

Zijn eerste claim to fame was een sieraad dat hij voor Sybil had gemaakt en door een galeriehouder werd gekocht. Volgden een paar jaar van het verkopen van hun werken (hij sieraden, zij schiderijen) op jaarmarkten en braderieën. Midden jaren tachtig nam de zaak een serieuze wending doordat Yurmans juwelen steeds beter verkochten, met name zijn ‘cable bracelet’ – dat nu geldt als zijn ‘signature’ (zie foto). Door Women’s Wear Daily werd zijn keten – achttien boetieks in Amerika, vier boetieks overzee – in 2005 omschreven als ‘arguably the cash cow of American jewelry retailing’ die naast sieraden ook accessoires voor mannen, brillen en horloges verkoopt.

En sinds 2008 ook een geur: David Yurman Signature (in samenwerking met Clarins) die inmiddels met drie variaties werd aangevuld: Essence Delicate, Essence Fresh en Essence Exotic. En wat is-ie Amerikaans jaren tachtig.

Dat wil zeggen: geen ruimte voor ‘moderne’ ingrediënten, geen plaats voor subtiel raffinement en ontwikkeling. Wat je krijgt, is direct wat je ruikt. Pats, boem. Een sterk, stralend en zonnig bloemenparfum.

Je ruikt geld, je ruikt rijkdom. Parfum-powerdressing voor powervrouwen die eigenlijk nu niet meer populair zijn – de carièrrebitches van uit de tv-series Dallas, Dynasty en Falcon Crest – maar waar veel Amerikaanse vrouwen in het diepst van hun gedachten misschien van dromen: ‘Als ik dat toch kon zijn…’

David Yurman Signature is eigenlijk een perfecte vertaling van de juwelen die de Yurmans verkopen. En dat is ook de bedoeling. Want David wou geen aardbeiengeur, Sybille geen vanille- en gourmandparfum. Sybil: ‘There is a femininity to it, like people describe our jewelry to be – masculine and feminine. In fact, the fragrance’s structure was inspired by one of our designs, a bouquet of stones. You don’t really see one individual color, you see an essence of color with the mix. This fragrance is similar, it isn’t about a top note, middle note. It’s about a bouquet that you smell at the same time. We didn’t want the fragrance to be defined by any one note. We didn’t want it to be just a light, happy moment. We wanted more complexity’. Duidelijke taal.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

En dat spreekt het parfum ook. Opvallend in deze als bloemige chypre omschreven en mooi opgebouwde geur, is het juist ontbreken van bloemen die vaak voor een overrompelend effect zorgen: over-sensuele tuberoos en de volle lelie in combinatie met jasmijn waarvan de dierlijke noot wordt benadrukt. Als je de ingrediënten leest, dan ruik je eigenlijk een lichte, subtiele en transparante bloemensluier.

En toch ruik je een vol en rijk bloemboeket – ik vermoed een synthetishe ‘enhancer’ op de achtergrond. De mandarijn op een bedje van ‘groene blaadjes’ neem je heel even waar. Het is eerder de zoete frisheid van zwarte bes die je bespeurt. Maar dan ook heel even.

Het zijn de bloemen in David Yurmans Signature ‘die kleuren als verschillende edelstenen’ die je samen en niet ieder apart ruikt: kruidig-zoete pioenroos, tederzachte waterlelie en volzoete roos. De afronding zorgt er natuurlijk ook voor dat het boeket aan kracht wint: een volle dosis aardse patchoeli, ‘exotische’ houtsoorten overgoten door zachte musk. Die maken van de compositie een zeer aanwezig parfum. Maar dat mag ook wel voor een Amerikaanse juwelier die niet understated wil stralen, wel bling-bling.

RUIK & VERGELIJK

Ruik ik aan David Yurman Signature, dan moet ik direct denken aan vrouwen die onderstaande geuren vol overgave dragen: de geur kondigt ze al ruim van tevoren aan, eer je ze ziet…

Giorgio Beverly Hills Giorgio (1981)

Emanuel Ungaro Diva (1983)

Givenchy Ysatis (1984)

Cartier Panthère (1986)

Estée Lauder Spellbound (1991)

NEW YORK PARFUMS DE NICOLAÏ

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 20, 2011
Geplaatst in: GEURENALFABET N, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, NICHE. 1 reactie

AUTUMN LEAVES FALL IN CENTRAL PARK DURING INDIAN SUMMER

Jaar van lancering: 1989

Laatst aangepast: 20/11/11

Neus: Patricia de Nicolaï

Te koop bij: www.perfumelounge.nl

New York was de eerste geur die ik lukraak – zoveel aangenaams om uit te kiezen – van Parfums de Nicolaï kocht toen ik midden jarig negentig een keer in Parijs was en door puur toeval een winkel van haar aan de linkeroever van de Seine binnenliep.

Hoe ik over haar geuren en de presentatie ervan denk, dat heb ik al in diverse recensies duidelijk gemaakt. Kort door de bocht, wat het eerste betreft: niets dan hulde. Wat het tweede betreft: doet helaas geen recht aan de inhoud.

Zoals ik onlangs bij London (2011) van Guerlain beschreef: tricky om je door een stad te laten inspireren. En: is er sprake van pure marketing of pure parfumcreatie? Want één ding is zeker: noem een geur naar een wereldberoemde stad… bewoners (en toeristen) raken in ieder geval getriggerd. Voor de eersten: leuk om op je ‘plankje’ te hebben. Voor de toeristen: leuk om als herinnering naar huis te nemen. Maar wat wil je oproepen?

Zeker met New York. Zo groot, zoveel te ruiken: het grootstedelijke (Manhattan), de ‘lifestyle’ (tig keer gedaan door Donna Karan en Carolina Herrera), de haven, de talrijke ‘subculturen’ (Chinatown, Little Italy, Brighton Beach), The Met, de lommerrijke parken?

Dat bijna elke beroemde straat en wijk een geur waard is, bewijst wel Bond N° 9 New York, sinds de oprichting van dit parfumhuis in 2003 bottelde het al meer dan 30 keer the big apple.

Voor mij is New York een wandeling door Central Park tijdens Indian Summer in september, die periode van ‘onverwachte’ laatste warme dagen voor koning winter de scepter van hertog herfst definitief overneemt. En dat komt door de warme kruidigheid met zalvend effect van de geur, die in de opening de zon nog even laat schijnen over de reeds verkleurende en vallende bladeren op de mossige ondergrond.

Interessant is dat Patricia de Nicolaï zich voor New York liet inspireren door twee van haar favoriete mannengeuren, de klassiekers Habit Rouge van Guerlain (1965) en Pierre Cardins Men’s Cologne die ook verkocht wordt onder de naam Pour Monsieur (1972). Beide heb ik jarenlang intensief gebruikt.

De eerste verleidde met de voor zijn tijd vernieuwende, ultra-sensuele karakter, de tweede door zijn chique, kruidig-mossige stoerheid. Heb ze beide nog steeds op mijn Brusselse badkamerplankje staan, samen met onder meer – in chronologische volgorde: Peau d’Espagne (1901) van Santa Maria di Novella, Knize Ten (1924), Eau Fraîche (1953) van Dior, Bois du Portugal (1987) van Creed, Annick Goutals Mandragore (2005), Tom Fords Neroli Portofino (2007), 31 Rue Cambon van Chanel en… New York. Toeval?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Voor mijn ‘wint’ de kruidige geur van Pierre Cardin het in New York. Alleen is New York, zachter en subtieler. Prachtige opening doordat citroen, bergamot en petitgrain niet als felle, scherpe lichtflitsen de geur openen. Daarvoor is de kwaliteit te uitgelezen: zacht, rond, zoet en zonnig, en omdat het wordt vermengd met lavendel en alsem (foto). Laatste geeft een mooie warm-bittergroene ondertoon.

Dit alles gaat naadloos over in het hart opgebouwd uit piment, een lichte pepernoot (nee niet die van Sinterklaas), cederhout en patchoeli. In de basis ruik je met een beetje fantasie de vintage-versie van Habit Rouge.

Maar dan ontdaan van zijn prominente leer- en vanilleakkoord, hoewel nog steeds present. Het is vooral het amber dat een warme, sierlijke, lichtzwoele en behaaglijk-warme toets garandeert. Ook mooi: New York eindigt, ongewoon voor een mannengeur, poederig. Maar dan niet klassiek-vrouwelijk en ook niet dandy-esk.

Voor mij is New York een klassieker die helaas te onbekend is. Maar als geurenliefhebber ben je verplicht die eens goed te ondergaan: parfum noblesse oblige. En probeer dan tegelijkertijd Vie de Chateau (1992) van haar. Zelfde sfeer en gevoel, alleen zoeter en rijker.

RUIK & VERGELIJK

Nou, logisch:

Guerlain Habit Rouge (1965)

Pierre Cardin Men’s Cologne (1972)